EP

Ik doe het niet langer. Ik loodgieter en timmer niet meer, leg niks meer aan, breek niets meer uit of open. Zelfs het huis schilderen – ooit vond ik het heerlijk daar bovenop die trap – laat ik graag aan de professionals. In mijn jeugd bouwde ik een radio, repareerde versterkers maar nu alles rond beeld en geluid draadloos tot leven komt, is het intypen van het Wi-Fi-wachtwoord voor mij meer dan voldoende.
Ik ruimde zo’n vijftien jaar geleden het huis leeg waarin mijn kinderen waren opgegroeid en tijdens het schoonmaken van de tuinschuur heb ik dat besluit genomen.
Een schuur van nog geen twee bij tweeëneenhalve meter, vol met fietssturen, trappers, een voorvork, een frame van een kinderfiets, binnen- en buitenbanden die nog kans maakten op een tweede leven. Zijwieltjes, kettingkasten, een spanner om een achtervork wijder te maken, nog zo’n spanner, vermoedelijk omdat de andere tijdelijk was zoekgeraakt. Remkabels, zadels natuurlijk, een uit elkaar gehaalde trommelrem in een kartonnen doosje. Waarom bewaarde ik die zo netjes? En veel ijzer in een diversiteit aan maten en vormen. De stukken ijzer hadden door de tijd (en gebrek aan actie van mijn kant) hun oorspronkelijke betekenis verloren. Kortom, als vader van een groot gezin was ik in mijn vrije tijd ook fietsenmaker.

Ik betrok een nieuw appartement en alles wat niet was weggegooid, maar ook niet direct een functie had, belandde in de kelder. Zoals ook mijn pick-up en stapels langspeelplaten.
Maar gisteren kreeg ik een ep cadeau. Ja, u leest het goed: EP. Een woord van lang geleden, het staat nog steeds in de Van Dale.
De achterkant van mijn versterker zie ik zelden. Een Yahama uit de serie 810. Door de toevoeging van dit nummer lijk ik een deskundige. Als ik de materie niet doorzie, is het eerste wat ik doe de indruk wekken dat ik alles in de hand heb. Die geveinsde arrogantie geeft mij zelfvertrouwen.
De voorkant van het apparaat is mij bekend natuurlijk. Alles oogt helder digitaal. Maar de pick up, die ik uit de kelder heb gehaald, moet aan de achterkant zijn ingang vinden.
Een blik daarop leidt tot zowel hoop als verwarring. Hoop omdat ik ooit de functie van al die pluggen, draden, in-en output schakelaars moeiteloos doorzag, verwarring omdat ik niet meer weet wat Aux 1 is en laat staan Aux 2. Dat de rode plug in de rode opening bij input moet en de witte vergelijkbaar vind ik logisch. Ik probeer het en wacht op het geluid van de lichte kras met heel even de zware ondertoon van de naald die op zoek gaat naar de groef. De ep draait rond, de naald gaat langzaam naar beneden.
Er is geen signaal.

Nu ligt de hoes bij mij op tafel en staat de pick-up weer in de gang. Een mooie hoes. Ik lees:

Wanneer dit lied, Les Feuilles Mortes
In mijn geheugen is gedoofd
Zullen mijn lang vervlogen liefdes
Op die dag opstaan uit de dood.

En onverwacht sta ik weer in de tuin. Alsof een 8mm film wordt teruggespoeld: het oude ijzer verdwijnt met schokkerige sprongen in de schuur. Fietsen worden naar buiten gereden, een met zijwieltjes als laatst. Ik ruik de geur van bandenplak. Ik plant een boom en strooi een handje bloemenzaad. Kinderen rennen naar buiten. De kleuren van de beelden zijn vervaagd, een vrouw zit in de zon en leest de krant.

(wordt vervolgd)