HET BEGIN (1)
(fragment)
De barsten in de portiektreden zijn bedekt met mos. Poolse achternamen naast de bel en een dikke Audi langs de stoeprand. Een kleine man komt naast me staan en vraagt of ik wat zoek. Nee, ik kijk alleen, zeg ik. Hij wijst naar het portiek. Hier aan de kust zijn de huurprijzen krankzinnig, zegt hij, een klotezooi, ‘t is allemaal vérhuur. Alsof hij met die klemtoon zijn oordeel kracht bijzet. Ik heb hier als kind gewoond, zeg ik. Hij kijkt me aan, monstert me. Da’s dan lang geleden, mompelt hij en wandelt verder. Ik zie dat hij op sloffen loopt.
Aan de zuidzijde van de gevangenis staan de deuren open, dat zie je niet vaak. De laatste keer dat ik het zag was op tv toen Milosevic in een geblindeerde auto naar binnen werd gereden. Nu zie ik een tractor die een berg zand verplaatst. Hier is een paar jaar geleden het ‘Monument en Herinneringscentrum Oranjehotel’ gebouwd. Eindelijk. Nu bijna iedereen die het heeft meegemaakt gestorven is, moet het verhaal van deze plek verteld worden. Of we leren van de geschiedenis betwijfel ik, het kwaad kent vele vermommingen, misschien tuinen we er met open ogen zo weer in.
Deze plek was lange tijd het einde van mijn territorium of nog preciezer: bij het tankstation van Esso lag de grens, als kind mocht ik niet verder.
Een jonge vrouw staat naast een Mercedes die wordt volgetankt om straks immer gerade aus naar huis te gaan. Het tankstation, een ontwerp van Dudok, ligt op een bijzondere manier vrij in de ruimte. Alsof de stadsontwerper op een maquette het station nog een duwtje heeft gegeven – weg van de laatste woonhuizen in de richting van de duinen – en het vervolgens met een spot heeft aangelicht. Op deze plek schijnt altijd de zon, zo herinner ik me dat.
(wordt vervolgd)

Hier kunt de eerste aflevering van Breedtegraad 52.11 als podcast beluisteren (15 à 20 min.). De hierboven gepubliceerde tekstfragmenten en de inhoud van de podcast verschillen,