NOG DICHT BIJ HUIS (2)
(fragment)

Aan de zuidzijde van de gevangenis staan de deuren open, dat zie je niet vaak. De laatste keer dat ik het zag was op tv toen Milosevic in een geblindeerde auto naar binnen werd gereden. Nu zie een tractor die een berg zand verplaatst. Hier is een paar jaar geleden het ‘Monument en Herinneringscentrum Oranjehotel’ ingericht. Eindelijk. Nu bijna iedereen die het heeft meegemaakt gestorven is, moet het verhaal van deze plek verteld worden. Of we leren van de geschiedenis betwijfel ik, het kwaad kent vele vermommingen, misschien tuinen we er met open ogen zo weer in.
Deze plek was lange tijd het einde van mijn territorium of nog preciezer: bij het tankstation van Esso lag de grens, als kind mocht ik niet verder. Een jonge vrouw staat naast een Mercedes die wordt volgetankt om straks immer gerade aus naar huis te gaan. Het tankstation ligt op een bijzondere manier vrij in de ruimte, alsof stadsontwerper Dudok op de maquette het station nog een duwtje heeft gegeven – weg van de laatste woonhuizen in de richting van de duinen – en het vervolgens met een spot heeft aangelicht. Op deze plek schijnt altijd de zon, zo herinner ik me dat.
Aan de overkant op het fietspad langs de Waalsdorpervlakte is het druk met vakantiegangers. Ik zoek een bankje in de schaduw, een Duits echtpaar met een zoon van een jaar of veertien schuift een stukje op. Ik vertel dat ik in deze streek geboren ben en merk dat ik me inhoud, oplet wat ik zeg. Dat dit beladen grond is, zeg ik niet. Op een bord even verderop staat ‘JST Waalsdorp-kleiduivenschietvereniging’. Die tekst onteert, zou ik willen zeggen. Er werd hier niet alleen op kleiduiven geschoten. We schuiven met de schaduw mee naar rechts. Wij komen uit Dortmund, zegt de jongen, op zijn bagagedrager ligt een voetbal onder de snelbinders geklemd. Ik vertel dat ik jaren hier in de buurt als rechtsback gevoetbald heb. Hij vertelt dat hij spits is, zijn vader lacht, ja , hij wil alleen maar in de aanval en staat zelden op zijn eigen helft. Hier achter het bankje loopt een muur als een betonnen lint door het landschap, een onderdeel van de Atlantikwal, wil ik zeggen. Maar ik vraag waar ze logeren.
(wordt vervolgd)

Hier kunt de tweede aflevering van Breedtegraad 52.11 als podcast beluisteren (15 à 20 min.). De hierboven gepubliceerde tekstfragmenten en de inhoud van de podcast verschillen.