Breedtegraad 52.11

 

Verdwalen met Nietzsche
(fragment)

Een Italiaanse cameraploeg loopt door mijn beeld, terwijl ik mijmer dat hij hier gezeten heeft. Als kind, in de tuin op het bankje onder de boom. De deur van het huis staat op een kier.
Ze gaan een film over hem maken, denk ik, hij stierf in 1900. De kabels lopen over de drempel van het huisje waar hij geboren is. Een geluidsman met een microfoon aan zo’n hengel test het geluid, even verderop aan de voorkant van het kerkje een witte tent waar de kabels naar binnen gaan: de regiecabine met daarnaast een man die peinzend heen en weer loopt. Dat is vast de regisseur.
Is er wel eens een speelfilm over zijn leven gemaakt? Ik dacht het niet, hij was ook niet de man die zich gemakkelijk in een scenario laat vangen of het verhaal moet over zijn gebrekkige verhouding met vrouwen gaan. Of over die vreselijke zus van hem die na zijn dood, zijn teksten herschreef zodat ze bij de nazi’s in de smaak vielen. Er is wel een roman over hem en zijn gedachtengoed: Nietzsches tranen.
Hij zat te huilen op dat bankje, denk ik. Of wilde dat toch niet laten merken, dat kan ook. Aanvankelijk had ik een hekel aan hem, al die pathos en achter elk woord een uitroepteken, als kind deed hij dat al. Het heeft lang geduurd eer ik medelijden met hem kreeg. Medelijden noemde hij een vals gevoel.
Als kind had hij het wel naar zijn zin in het leven, zijn slechte gezondheid hield zich nog rustig. Op zijn vijftiende schreef hij Aus meinem Leben(1858) en kijkt daarin terug naar zijn geboortehuis in Röcken waar nu de kabels naar binnen gaan.
Hier kunt de 11e aflevering van podcast Breedtegraad 52.11 beluisteren (18 min.). De hier gepubliceerde tekstfragmenten en de inhoud van de podcast verschillen.