Huis aan het meer
(fragment)

Hongerig passeer ik een half uur later de Friedenbrücke en voordat ik het besef, zit ik in een eetcafé achter de Bratwurst (is dit mijn eerste Bratwurst op deze reis?) met Bradkartoffeln. Ik heb de neiging, want ik fiets voortdurend langs de voormalige grens, om mensen die ik tegenkom in Ossies en Wessies in te delen. De man die mij bedient – kaalgeschoren, ringetje in het oor, transpirerend want het is hard werken rond lunchtijd – is duidelijk een Ossie. Hierbinnen hangt de sfeer die ik ook voel in de wijk Babelsberg. Het volkse, geen patsers, geen Jaguar of Porsche maar een kleine Skoda voor de deur en voor nieuwe brillenglazen gaan ze niet naar de Augenklinik maar naar Hans Anders.
Fietsend door het voormalige grensgebied dat zich zo kenmerkt door muren met graffiti, sombere gebouwen die hun functie verloren hebben en de resten van vakantiehuisjes, waar vind je die niet, besef ik dat ik reis door de achterkant. Blinde muren, roestige staketsels die nooit meer van hun plaats afkomen, autosloperijen, grote hallen waaruit de ramen zijn verdwenen, locaties voor enge Netflix-series. Het zal nooit helemaal tot je doordringen, je bent immers maar passant.
Er zijn hier ook mensen aan het werk. Aan het oog onttrokken verdienen ze wat met verboden zaakjes of met wat anderen hebben weggedaan. En ze vertellen dat het voor de Wende allemaal beter was.
Het landschap wordt glooiend, van de manke versnelling op de fiets krijg ik pijnlijke knieën, af en toe moet ik eraf als de helling me te steil is.
Ik ben al dicht bij mijn doel van vandaag, zoiets weet je niet maar voel je: het huis aan het meer.

Luister hier naar de 15e aflevering van Breedtegraad 52.11