DE RENBAAN
(fragment)

Ik fiets verder naar het oosten, langs de ingang van Renbaan Duindigt en onverwacht kom ik bij dat vreemde rijtje arbeiderswoningen net buiten de renbaan. Aan de voorkant van de huisjes een lege plek zonder functie, alleen om te keren voor automobilisten die verkeerd gereden zijn.
Hier woonde de kunstenaar Joost Verhagen, een paar maanden voor zijn dood zag ik hem in zijn huisje voor het laatst. Op mijn mobiel open ik het scherm van Google Maps, een blauwe bewegende stip, ik druk erop. De breedtegraad verschijnt bovenaan het scherm: 52.11.
Een van de gesprekken met Joost die ik me goed herinner, het was een jaar voor zijn dood denk ik, was op een terrasje in de Herenstraat in Voorburg. Het was fris, we hielden onze jassen aan. We namen de wereld even door, met name de stand van zaken in de kunst.
‘Hans,’ zei Joost in die bijzondere mengeling van krachtige uitspraken en relativerende ironie, ‘die videokunst dat is toch niks, niet meer dan de nieuwe kleren van de keizer, behalve dan…,’ – en hij zocht naar woorden – ‘behalve dan…, godverdomme zijn naam loopt vast in die zieke kop van me.’
‘Ik weet wie je bedoelt, Joost…eh, maar…ik kan er even niet komen,’ zei ik.
We zwegen. Joost weet de vergeetachtigheid aan de ziekte in zijn hoofd: wat met longkanker begon kwam ook in zijn kop. In die periode veranderde hij eerder gemaakt zelfportretten. Ingrijpend vond ik dat, een teken van durf. Typisch Joost.
‘Bill Viola!!’ riep hij ineens.
Ja natuurlijk, Bill Viola. En ik vroeg Joost of hij die de prachtige hemelvaart van Viola gezien had, in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
‘Ja natuurlijk,’ riep Joost, ‘nu we God hebben afgeschaft is kunst zijn plaatsvervanger…’
(wordt vervolgd)

Hier kunt de derde aflevering van podcast Breedtegraad 52.11 beluisteren (15 à 20 min.). De hierboven gepubliceerde tekstfragmenten en de inhoud van de podcast verschillen.